சுந்தரம் பிஎஸ்சி. பி.எட்.

அவன் வயதை 25க்கும் 30க்கும் இடையே அவரவர் வசதிக்கேறப் மதிப்பிட்டுக் கொள்ளலாம். இஸ்திரி போடாத பேன்ட், கட்டம் போட்ட சட்டை, சுத்தமாகத் தலைசீவி எண்ணெய் தடவிய தலைமுடி.

ஹலோ, குட் மார்னிங்...

குட் மானிங் - எங்களுக்குத் தெரிந்த ஆங்கிலத்தில் பதில் சொல்வோம்.

ஹவ் டு யூ டூ... தெளிவான ஆங்கிலத்தில் எங்களைப் பார்த்துக் கேட்பான்.

தாங்யூ - எங்களுக்குத் தெரிந்த மற்றொரு ஆங்கில வார்த்தையில் பதில் அளிப்போம். இந்த தாங்யூ கூட அவரவர் பின்னணியைப் பொறுத்த உச்சரிப்புக் கொண்டதாக இருக்கும்.

ஐயாம் வெய்ட்டிங் ஃபார் மை அப்பாயின்மென்ட் ஆர்டர் என்பான். அவ்வளவு நீள வாக்கியத்துக்கு எங்களால் அர்த்தம் புரிந்து கொள்ள முடியாது என்றாலும் கேட்டுக் கேட்டுப் பழகிப்போய் அதன் அர்த்தம் எங்களுக்கு மனப்பாடமாகி இருந்தது. எங்களுக்கு என்றால், என்னைப் போன்ற விடலைப் பருவச் சிறுவர்களுக்கு.

ஐஆம் சுந்தரம், பிஎஸ்சி பிஎட் என்பான். எஸ்... எஸ்... என்போம்.

1970களில் பிஎட் முடித்த ஆசிரியர்களுக்குத் தட்டுப்பாடு ஏற்பட்டு அன்டிரெயின்ட் எனப்பட்ட, பிஎட் படிக்காத பட்டதாரிகளுக்கு பள்ளிகளில் ஏராளமான வேலை வாய்ப்புகள் உருவான காலம் அது. இவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் நிரந்தர ஆசிரியர்கள் ஆனார்கள்.

எங்கள் பள்ளிக்கும் இளைஞர்கள் நான்கு பேர் ஆசிரியர்களாக வந்தார்கள். இருவர் கணிதத்திற்கு, இருவர் அறிவியலுக்கு. அறிவியலுக்கு வந்தவர்கள் எங்களை அவ்வளவாக ஈர்க்கவில்லை. ஆனால் கணிதத்திற்கு வந்தவர்களில் ஒருவர் அபார ஆங்கிலப் புலமையும் கணிதம் கற்பிக்கும் திறமையும் கொண்டவராக வாய்த்தார். மற்றொருவர் தமிழில் தீராத ஆர்வமும், சித்திரக் கலையில் வல்லுநராகவும் கணக்கைத் தமிழிலேயே புரிய வைப்பதில் சிறந்தவராகவும் இருந்தார். இளைஞர்கள் என்பதால் மாணவிகள் மத்தியில் ஈர்ப்பும் இருந்தது. தீராத தமிழார்வலர் பெண்கள் பக்கம் அதீதமாகவே கவனம் செலுத்துவதை நாங்கள் பொறாமையுடனும் வியப்புடனும் கவனித்து வந்தோம்.. ஆங்கிலப் புலமைக் கணக்காசிரியரோ சாமியார் என பெயர் எடுத்தார். கணக்கு என்றாலே காத தூரம் ஓடுகிறவனைக்கூட கணக்கில் பாஸ் மார்க் வாங்க வைத்தவர். அவரிடமிருந்து நாங்கள் ஒற்றை ஒற்றை ஆங்கில வார்த்தைகளாகக் கற்றுக் கொண்டு பரிசோதிக்க முயன்று கொண்டிருந்த காலத்தில்தான் சுந்தரம் எங்கள் ஊருக்கு வந்து சேர்ந்தான்.

இட் அது பட் ஆனால் வாட் என்ன சே சொல்லு என்பதான ஆங்கிலப் புலமைகளை நாங்கள் அவன் பக்கம் விட்டெறிவோம். சிரிப்பான். இப்படிப்பட்ட நபர்களுக்கு எல்லா ஊர்களிலும் தரப்படும் பட்டம் அவனுக்கும் கிடைத்தது - பைத்தியம்.

இருந்தாலும் நாங்கள் உள்பட யாரும் அவனை சீண்டியதோ கோபமூட்டியதோ கிடையாது. காரணமாக இருந்தது அவனுடைய ஆங்கிலம். மென்மையான குரலில், அதே சமயம் தெளிவான உச்சரிப்பில் ஆங்கிலத்தில் பேசுவான். அண்ணா அமெரிக்கா சென்று அமெரிக்கப் பல்கலைக் கழகத்து மாணவர்களையே தனது ஆங்கிலப் புலமையால் வியப்பில் ஆழ்த்தியதான செய்தி எங்களை எல்லாம் ஆட்கொண்டிருந்த காலம். அதை அவனிடம் திருப்பிச் சொல்லுமாறு  கேட்போம். எனி சென்டென்ஸ் வில் நாட் எண்ட் வித் த வேர்ட் பிகாஸ் பிகாஸ் பிகாஸ் ஈஸ் எ கன்ஞக்சன்... எத்தனை முறை கேட்டாலும் எங்களுக்கும் சலிக்காது, அவனுக்கும் சலிக்கவில்லை என்பதும் அவன் எங்கள் மேல் கோபம் காட்டாததிலிருந்து தெரிந்தது.

எங்கேயும் தூங்குவான், செட்டியார் அல்லது ஐயர் அல்லது பாய் கடை முன் வந்து நிற்பான் - ஒரு குட் மார்னிங். அவன் புண்ணியத்தில் எங்கள் ஊர் பெட்டிக்கடை சாகுல் அமீது முதல் மளிகைக் கடை கருப்பசாமி செட்டியார் வரை எல்லாரும் குட் மார்னிங் கற்றுக் கொண்டார்கள். எந்தக் கடைக்குப் போனாலும் வெளியே மௌனமாக நிற்பான். டீக்கடைக்கார் டீ போட்டு நீட்டுவார். பேசாமல் ஓரமாக நின்று குடித்து விட்டு தாங்க் யூ சொல்லி விட்டு நடப்பான். பெட்டிக்கடைக்காரர் வாழைப்பழம் தருவார். ஓட்டல் வைத்திருந்த ஐயர் இலையில் இட்லி வைத்துத் தருவார். எல்லாருக்கும் ஒரே பதில் - தாங்க் யூ.

பஸ் ஸ்டாண்டில் ஏதேனும் ஒரு பெஞ்சில் அமர்ந்து கொண்டு தன் தோளில் மாட்டியிருக்கும் ஜவுளிக்கடை மஞ்சள் பையிலிருந்து தாள்களை எடுப்பான். சட்டைப் பாக்கெட்டிலிருந்து பென்சிலை எடுத்து கணக்குப் போட ஆரம்பிப்பான். எங்களுக்குத் தெரிந்திருக்காத ஏதேதோ சின்னங்கள் எல்லாம் பயன்படுத்தி ஏதேதோ கணக்குகள் போடுவான். நாங்கள் அவனுக்குப் பின்னால் நின்று கொண்டு வேடிக்கை பார்ப்போம்.

ஒருநாள் எனக்கு ஒரு சந்தேகம் வந்தது - உண்மையிலேயே இவன் கணக்கில் புலியா, எப்போதோ படித்த ஒரு கணக்கை தினமும் போடுகிறானா என்று. அன்று முதல் நேரம் கிடைத்த போதெல்லாம் நான் அவன் பின்னால் செல்லத் தொடங்கினேன். பஸ் ஸ்டாண்ட் எனும் புளியமரத்தடி பெஞ்சில், ரயில்வே ஸ்டேஷனின் பூவரச மரத்தடி பெஞ்சில், மூடிய கடையின் திண்ணையில் என அவன் எங்கே உட்கார்ந்து கணக்குப் போடுவதைக் கண்டாலும் நானும் பக்கத்திலோ பின்னாலோ நின்று கவனிக்கத் தொடங்கினேன். என் சந்தேகம் தீர்ந்தது. ஒரு நாள் போட்டுப் பார்த்த கணக்கை அவன் மறுநாள் போட்டுப் பார்த்ததை நான் பார்த்ததே இல்லை. உண்மையிலேயே கணக்குப் படித்தவன்தான், எதனாலோ மூளை குழம்பி விட்டிருக்கிறது என்று கண்டுபிடித்தேன். இதை என் நண்பர்களிடம் பகிர்ந்து கொண்டேன். சிரித்தார்கள் அவர்கள் - ஆமா... இவரு பெரிய தாமஸ் ஆல்வா எடிசன் பாரு, கண்டு பிடிச்சுட்டாராம்... ஏண்டா, அவன் பேசற இங்கிலீசுல இருந்தே அவம் படிச்சவந்தான்னு புரியலையா ஒனக்கு...

இவனுக்கும் ஒருநாள் வேலை கிடைத்து விடும் என்று நான் நம்பினேன். அப்போது பைத்தியமும் தெளிந்து விடலாம். ஒருவேளை இவனே எங்கள் பள்ளிக்கும் ஆசிரியராகலாம். கற்பனை செய்து பார்த்தபோது ஆசிரியர் வடிவத்தில் அவன் பொருத்தமாகத் தோன்றவில்லை.

யாரிடமும் அவன் யாசகம் கேட்டதில்லை, .யாரும் அவனுக்கு் தேவையானதை அவன் கேட்காமலே வழங்கத் தயங்கியதும் இல்லை.

அவன் அழுக்காகவோ கிழிசலாகவோ ஆடைகள் அணியவில்லை. பல நாட்களில் வேட்டி சட்டை, சில நாட்களில் பேன்ட் சட்டை. மாறாமல் இருந்தது அவன் தோளில் போட்டிருந்த மஞ்சள் பை. ஊருக்குள் இருந்த யாரேனும் ஒருவர் அவனுக்கு பழைய ஆடைகளைக் கொடுக்கிறார்கள் என்பது எங்களுக்குப் புரிந்தது. பள்ளி முடியும் வரை காக்கி அரைக்கால் சட்டை தவிர பேன்ட் என்ற கனவே காண முடியாதவர்களாக இருந்த எங்களுக்கு இவன்மேல் கொஞ்சம் பொறாமைகூட இருந்ததுண்டு.

கோடை கால விடுமுறைக் காலங்களில் ஆற்றுநீரில் ஆட்டம்போட நாங்கள் போகும்போது அவனையும் ஆற்றில் பார்ப்பதுண்டு. ஆற்றுப் பாறைகளில் எப்படியும் சின்னச் சின்ன சோப்புத் துண்டுகள் கிடைக்கவே செய்தன. சிலர் மறுநாளுக்காக தனக்கு மட்டுமே தெரிந்த குழியில் மறைத்து வைத்து விட்டிருப்பார். பலர் மறந்து விட்டுச் சென்றிப்பார்கள். சிலர் சிறிய சோப்புத் துண்டுகளை இனியும் பயன்படுத்த முடியாது என்பதற்காக விட்டுச் சென்றிருப்பார்கள். பெரும்பாலும் கதர் கடையின் மஞ்சள் சோப்புகள். அவற்றைப் பொறுக்கி எடுத்து தன் ஆடைகளை சுத்தமாகத் துவைத்து மணலிலோ பாறையிலோ காய வைப்பான். குளிப்பான். பாதி உலர்ந்த ஆடைகளை அணிந்து கொண்டு ஊருக்குள் வருவான். வருகிற வழியிலேயே ஆடைகள் உலர்ந்து விடும்.

இவனைப் போல் இருந்து விடுவது எவ்வளவு சுபலம் என்று பல சமயங்களில் எனக்குத் தோன்றும். பள்ளிக்குப் போக வேண்டியதில்லை, வீட்டுப் பாடம் இல்லை, டியூஷன் இல்லை, வாத்தியார்களிடம் அடி இல்லை, போலீஸ்-திருடன் விளையாட்டில் மறைந்திருந்தவனை அவன் அப்பாவோ அம்மாவோ ஆட்டத்தின் நடுவிலேயே காதைப் பிடித்து இழுத்துச் செல்லும் அபாயமில்லை. மேற்படிப்பு என்ன படிக்க வேண்டும் என்ற கவலையும் இல்லை. இப்படி எத்தனையோ இல்லைகள். ஆனால் அந்த சுலபமான வாழ்க்கை எனக்கு வாய்க்கவில்லை, எல்லாருக்கும் என்ன வாய்த்ததோ அதுவே எனக்கும் வாய்த்தது. படிப்பு, மேற்படிப்பு, வேலை தேடல், அலைச்சல், விரக்தி, தற்காலிக வேலைகள், ஊர்விட்டு ஊர் மாற்றங்கள்....

2011 டிசம்பர் 22

பஸ் ஸ்டாண்டில் இறங்கி சுற்றிலும் பார்த்து, என்னை வினோதமாகப் பார்க்கும் அறிமுகம் இல்லாத நபர்களின் பார்வையைப் பொருட்படுத்தாமல் சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்து பழைய ஊரின் நினைவுகளை மீட்க முயன்று மேலே நடந்தேன்.

குட் மார்னிங் சார்...

குரலின் மென்மையில் அதிர்ந்து திரும்பினேன். கட்டம் போட்ட சட்டை, பேன்ட், தோளில் மஞ்சள் பை. ஹவ் டு யூ டூ சார்.

நொடியில் அவனை அடையாளம் காண முடிந்தது, அவன் பெயர் மட்டும் நினைவுக்கு வர மறுத்தது. கண்களில் கண்ணீர் துளிர்த்தது. அடக்கிக் கொண்டேன். நீ என்பதா, நீங்கள் என்பதா.....

பொத்தாம் பொதுவாக சௌக்கியமா என்றேன்.

நல்லா இருக்கேன் சார். வாத்தியார் சார் சன்தானே நீங்க என்றான். மறுபடியும் கண்ணீர் வர வைக்கிறான் இவன்.

சரியா கண்டுபுடிச்சுட்டீங்க...

சிரித்தான்.

நல்லா இருக்கீங்களா...

இருக்கேன் சார்...

மீண்டும் அதே சிரிப்பு.

உங்க பேரு மறந்துட்டேன்...

சுந்தரம் சார். சுந்தரம் பிஎஸ்சி பிஎட்.

சட்டைப் பைக்குள் கைவிட்டபோது கிடைத்த பத்து ரூபாயை நீட்டினேன். தாங்க் யூ என்ற படி வாங்கிக் கொண்டான்.

சே.... பாக்கெட்டில் கைவிட்டபோது ஏன் ஐம்பது ரூபாய் நோட்டோ நூறு ரூபாய் நோட்டோ வரவில்லை.... அட, அது போகட்டும். பர்ஸை எடுத்துப் பார்க்க விடாமல் செய்தது எது...

அவனுடைய ஆங்கிலமா இல்லை நாற்பது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு என்னையும் ஒருவன் அடையாளம் கண்டு கொண்டான் என்ற அதிர்ச்சியா... தெரியவில்லை.