Wednesday, 14 August 2013

தேசிய கீதம் எது ?

ஜன கண மன தேசிய கீதமா, வந்தே மாதரம் தேசிய கீதமா... --- இப்படி  ஒரு கேள்வி பேஸ்புக்கில் சுற்றிக்கொண்டிருக்கிறது.

தேசிய கீதம் எது என்ற விவாதம் விடுதலையின்போதே எழுந்து அடங்கிவிட்டது. இப்போதும் குழப்பம் இருக்கிறது என்றால், அரசமைப்புச்சட்ட உருவாக்கத்தின்போது நடைபெற்ற விவாதங்களின் இறுதியில் சில விஷயங்கள் தெளிவாக்கப்படாததும் ஒரு காரணம். நம் வரலாறு பற்றிய புரிதலின்மையும் காரணம்.

ஜன கண மன பாடல் தேசிய வாழ்த்துப் பாடலாக அல்லது பரவலாக அறியப்படுவதுபோல தேசிய கீதமாக முடிவு செய்யப்பட்டது 1950இல்தான். நம் அரசியலமைப்புச்சட்டம் ஏற்கப்பட்டு குடியரசு ஆவதற்கு இரண்டு நாட்கள் முன்னதாக நடைபெற்ற அமர்வில், 24 ஜனவரி 1950இல்தான், ஜனகணமன தேசிய கீதம் என பிரகடனம் செய்யப்பட்டது.

சமஸ்கிருதமும் வங்க மொழியும் கலந்து தாகூர் எழுதிய இந்தப்பாடல் 1911இல் ஜனவரி 27ஆம் தேதி கல்கத்தா காங்கிரஸ் மாநாட்டில் முதல்முதலாகப் பாடப்பட்டது. அப்போதே சர்ச்சை எழுந்துவிட்டது. கல்கத்தாவுக்கு வருகை தந்த ஜார்ஜ் மன்னரை வாழ்த்தி எழுதப்பட்ட பாடல் என்று குற்றம் சாட்டப்பட்டது. இது தவறான கருத்து என்று தாகூரே வருத்தத்துடன் விளக்கம் அளித்திருக்கிறார்.

வந்தே மாதரம் பாடல், பங்கிம் சந்திர சட்டோபாத்யாய எழுதிய ஆனந்தமடம் நாவலில் இடம்பெற்ற பாடல். தாயே வணக்கம் என்று பொருள்படுகிறது என்பதை விளக்கத் தேவையில்லை. இந்தப் பாடலும் 1896இல் காங்கிரஸ் மாநாட்டில் பாடப்பட்டதுதான். இதுவும் சமஸ்கிருதமும் வங்கமும் கலந்த பாடல். பங்கிம் சந்திரர் எழுதியதை மாநாட்டில் பாடியவர் வேறு யாருமல்ல, தாகூர்தான்.

அதற்குப்பிறகு, தேசிய விடுதலைப்போராளிகளின் முக்கிய கோஷமாக வந்தே மாதரம் முதலிடம் பெற்றது. சீர்திருத்த இயக்கத்திலும் ஆரம்பகால காங்கிரஸ் பேரியக்கத்திலும் பெரும்பாலும் வங்கத்தினரின் ஈடுபாடு அதிகமாக இருந்ததாலும் வந்தே மாதரம் முன்னிலை பெற்றது. தவிர, வந்தே மாதரம் என்று முழங்குவது எளிதாகவும் இயல்பாகவும் இருந்தது. லாலா லஜபதி ராய், வந்தே மாதரம் என்றொரு பத்திரிகை நடத்தினார். மேடம் பிகாஜி காமா ஜெர்மனியில் ஏற்றி வைத்த முதல் இந்தியக்கொடியில் வந்தே மாதரம் என்ற வரிகள் இடம்பெற்றன. (தெற்கு தில்லியில் உள்ள பிகாஜி காமா பிளேஸ் என்னும் வணிக வளாகம் இவர் நினைவாகப் பெயரிடப்பட்டதுதான்.)


விடுதலையைத் தொடர்ந்து தேசிய கீதமாக எதை ஏற்பது என்ற பிரச்சினை எழுந்தபோது, வந்தே மாதரத்துக்கு எதிர்ப்பு வந்தது. விடுதலைப் போராட்ட காலம் முழுவதும் கோஷம் எழுப்பியவர்கள் எதற்காக இப்போது எதிர்க்க வேண்டும் என்ற கேள்வி எழலாம். விடுதலைப் போராட்ட காலத்தில் காங்கிரஸ் பேரியக்கம் மட்டுமே முன்னிலை வகிக்கவில்லை. முஸ்லீம் லீகும் இருந்தது, கம்யூனிஸ்டுகளும் வலுவாக இருந்தனர். ஆக, விடுதலைப் போராளிகளுக்கு வந்தே மாதரத்துடன், அல்லாஹு அக்பர், இந்துஸ்தான் ஜிந்தாபாத், இன்குலாப் ஜிந்தாபாத் ஆகிய கோஷங்களும் இருக்கவே செய்தன.

இது மட்டுமின்றி, உண்மையில் வந்தே மாதரம் பாடல் ஆறு பத்திகளைக் கொண்டது. அதில் நேரடியாக துர்க்கையைப் போற்றிப் பாடுகிற வரிகளும் உண்டு. இந்தியா இந்துக்களை மட்டுமே கொண்ட நாடு அல்ல. முஸ்லிம்கள், கிறித்துவர்கள், சீக்கியர்கள்,  பார்சிக்கள் என பல மதத்தினரும் சமஉரிமையுடன் வாழும் நாடு. எனவே ஒரு மதத்தின் கடவுளைப் போற்றுகிற பாடல் தேசிய வாழ்த்துப்பாடலாக இருக்கக் கூடாது என்ற கருத்து வலுப்பெற்றது. (ஆனந்தமடம் நாவலும்கூட முகலாயர் எதிர்ப்புத் தொனியைக் கொண்டது என்பது தனி விஷயம். நான் அதற்குள் போக விரும்பவில்லை.)

விடுதலைக்கு முன்பே இந்தப் பிரச்சினை எழுந்து விட்டிருந்தது. சர்ச்சைக்குரிய பாடலை தேசிய கீதமாக ஏற்கத் தேவையில்லை என்று 1937இலேயே சுபாஷ் சந்திர போசுக்கு தாகூர் கடிதம் எழுதியிருக்கிறார். பங்கிம் சந்திரர், தாய்மண்ணை துர்க்கையோடு ஒப்பிடுகிறார் என்றாலும், பல்வேறு சமூகங்களைக் கொண்ட நாட்டில், துர்க்கையை வணங்குவதாக வரும் வரிகளை ஏற்பதில் சிக்கல் வரும் என்று விளக்குகிறார் தாகூர்.

The core of Vande Mataram is a hymn to goddess Durga: this is so plain that there can be no debate about it. Of course Bankimchandra does show Durga to be inseparably united with Bengal in the end, but no Mussulman [Muslim] can be expected patriotically to worship the ten-handed deity as 'Swadesh' [the nation]. ..... The novel Anandamath is a work of literature, and so the song is appropriate in it. But Parliament is a place of union for all religious groups, and there the song cannot be appropriate. When Bengali Mussulmans show signs of stubborn fanaticism, we regard these as intolerable. When we too copy them and make unreasonable demands, it will be self-defeating. … Bengali Hindus have become agitated over this matter, but it does not concern only Hindus. Since there are strong feelings on both sides, a balanced judgment is essential. In pursuit of our political aims we want peace, unity and good will—we do not want the endless tug of war that comes from supporting the demands of one faction over the other.

ஆக, நாம் விடுதலை பெறும்போது நமக்கு தேசிய கீதம் ஏதும் இருக்கவில்லை. 1947 ஜூலை 15ஆம் தேதி காங்கிரஸ் தலைவர் கிருபளானிக்கு எழுதிய கடிதத்தில், தேசிய கீதம் குறித்து முடிவு செய்ய வேண்டும் என்கிறார் ஜவாஹர்லால் நேரு. 1947 ஜூலை 22ஆம் தேதி அரசமைப்புச்சட்டப் பேரவைக்கூட்டத்தில் பேசிய சரோஜினி நாயுடு, நமக்கென ஒரு தேசிய கீதம் இல்லையே என்று ஆதங்கப்பட்டதைக் குறிப்பிடுகிறார். இன்னும் சில ஆதாரங்களை இப்படிக் குறிப்பிடலாம்.

ஆக, அரசமைப்புச் சட்ட பேரவையில் ஜன கண மன தேசிய கீதமாக ஏற்கப்பட்டது. இருப்பினும், பலரின் வற்புறுத்தல் காரணமாக, இத்தனை காலமும் விடுதலை முழக்கமாக இருந்த வந்தே மாதரம் பாடலையும் மதிக்க வேண்டும் என்பதால், அதன் முதலிரண்டு பத்திகளை மட்டும் ஏற்று, சம அந்தஸ்துள்ள பாடலாக வைத்துக்கொள்வது என முடிவு செய்யப்பட்டது.

The composition consisting of words and music known as Jana Gana Mana is the National Anthem of India, ... and the song Vande Mataram, which has played a historic part in the struggle for Indian freedom, shall be honored equally with Jana Gana Mana and shall have equal status with it. I hope this will satisfy the Members.
- ராஜேந்திர பிரசாத்.

மேலே உள்ள ஆங்கில வாசகத்தில் தெளிவின்மை இருக்கிறது. அதன் பின்னணி என்ன என்பதை யாரும் ஊகிக்கலாம். இந்த விஷயத்தில் வீணான விவாதம் தொடர்வதைத் தவிர்ப்பதற்காக, வந்தே மாதரத்தை ஆதரித்தவர்களையும் திருப்தி செய்யும் வகையில், கடைசியாக, உறுப்பினர்கள் திருப்தி அடைவார்கள் என நம்புகிறேன் (I hope this will satisfy the Members) என்றுதான் ராஜேந்திர பிரசாத் கூறி முடித்து வைக்கிறார் என்பதையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். ஆக, வந்தே மாதரம் National Song என அதிகாரபூர்வமாக எங்கும் கூறப்படவில்லை.

மேலும், வந்தே மாதரம் பாடப்படுவது குறித்த சர்ச்சைகள் அவ்வப்போது எழுந்துகொண்டே இருக்கின்றன. பாஜக ஆட்சியில் இருந்தபோது மைய அமைச்சர் முரளி மனோகர் ஜோஷி கலந்து கொள்ளும் நிகழ்ச்சிகளில் சரஸ்வதி வந்தனமும்கூட அதிகாரபூர்வமாகப் பாடப்பட்டு வந்தது. மத்தியப் பிரதேசத்தில் பள்ளிகளில் கட்டாயமாக வந்தே மாதரம் பாட வேண்டும் என்ற உத்தரவும் ஓர் சர்ச்சையாகத் தொடர்கிறது. இதுபோன்ற நடவடிக்கைகளின்மீதான விவாதங்களே வந்தே மாதரம் தேசிய கீதமா இல்லையா என்ற தொடர் சர்ச்சைக்கு வழிவகுக்கின்றன.

அரசமைப்புச் சட்டத்தின் பிரிவு 51ஏ-வின்கீழ், அடிப்படைக் கடமைகளில் to abide by the Constitution and respect its ideals and institutions, the National Flag and the National Anthem என்றுதான் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. தேசிய கௌரவத்துக்கு இழுக்கு ஏற்படுவதைத் தடுக்கும் 1971 சட்டத்திலும் வந்தே மாதரம் அல்லது National Song இடம் பெறவில்லை. National Flag, Constitution of India, National Anthem ஆகிய மூன்றும்தான் இடம் பெறுகின்றன. தெளிவாகச் சொல்வதானால், அரசமைப்புச் சட்டத்தில் song என்ற சொல்லே இல்லை. ஆகவே, national song என்று நாம் சொல்லிப் பழகி விட்டிருக்கிறோமே தவிர, அரசமைப்புச்சட்ட ரீதியாக அப்படியொரு பாடல் இல்லை.

ஆகவே, ஜன கண மன - மட்டும்தான் தேசிய கீதம், National Anthem.
வந்தே மாதரம் சம அந்தஸ்துள்ள பாடல். ஆனால் தேசிய கீதம் என்று இதைக் குறிப்பிட முடியாது.

* * *

இப்போது முக்கியமாக ஒரு கேள்வி. இவை இரண்டுமே 1950இல்தான் முடிவு செய்யப்பட்டது என்றால், 1947இல் நள்ளிரவில் இந்தியா விடுதலை பெற்றபோது எந்தப் பாடல் பாடப்பட்டது....

இதோ.... வரலாற்றிலிருந்து ஒரு குறிப்பு. 1947 ஆகஸ்ட் 14 நள்ளிரவில் அரசமைப்புச் சட்டப் பேரவைக் கூட்ட நடவடிக்கைக் குறிப்புகளிலிருந்து.....

Constituent Assembly of India
Thursday, the 14th August 1947
The Fifth Session of the Constituent Assembly of India commenced in the Constitution Hall, New Delhi, at Eleven P.M., Mr. President (The Honourable Dr. Rajendra Prasad) in the Chair.
SINGING OF VANDE MATARAM
Mr. President: The first item on the Agenda is the singing of the first verse of VANDE MATARAM. We will listen to it all standing.
திருமதி சுசேதா கிருபளானி வந்தே மாதரம் பாடலின் முதல் பத்தியைப் பாடுகிறார்.

மேற்கண்ட தலைப்பில், வந்தே மாதரம் பாடுதல் என்றுதான் குறிப்பிடப்படுகிறதே அன்றி தேசிய கீதம் பாடப்படுவதாக அறிவிக்கப்படவில்லை என்பது கவனிக்கத்தக்கது.

விடுதலைநாள் விழாவில், ஆட்சி அதிகாரம் இந்தியர்களின் கைகளுக்கு வந்த பிறகு, இந்திய அரசமைப்புச்சட்ட அவையினர் உறுதிமொழி ஏற்ற பிறகு, மவுன்ட்பேட்டன் கவர்னர் ஜெனரல் ஆன பிறகு, சரோஜினி நாயுடு வராத காரணத்தால் திருமதி ஹன்சா மேத்தா தேசியக் கொடியை நாட்டுக்கு அர்ப்பணித்த பிறகு, நள்ளிரவில் சுதந்திரம் பெற்ற நிகழ்ச்சியின் முடிவில் ....

SINGING OF NATIONAL SONGS
Mr. President: The next item is the singing of the first few lines of Sare Jahan se Acaha Hindustan Hamara and the first verse of Janaganamana Adhinayaka Jaya He.
(Shrimati Sucheta Kripalani sang the first few lines of Sare Jahan Se Achcha Hindustan Hamara and the first verse of Janaganamana Adhinayaka Jaya He.)

திருமதி சுசேதா கிருபளானி, ஸாரே ஜஹான் ஸே அச்சா பாடலின் முதல் சில வரிகளையும், ஜனகண மன பாடலையும் பாடினார்.

அதாவது, மேலே உள்ள தலைப்பில் தேசிய கீதம் என்ற சொல் இல்லை என்பதையும், தேசியப் பாடல்கள் என்றே குறிப்பிடப் படுவதையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

ஆக,
• வந்தே மாதரம்
• ஸாரே ஜஹான் ஸே அச்சா ஹிந்துஸ்தான் ஹமாரா
• ஜன கண மன
ஆகிய மூன்று பாடல்களும் விடுதலை நாள் விழாவில் பாடப்பட்ட பாடல்கள்.


(கட்டுரையில் செய்யப்பட வேண்டிய முக்கியமான திருத்தங்களை சுட்டிக்காட்டிய தோழர் இரா. ஜவஹர் அவர்களுக்கு நன்றி.)

பி.கு. 1. முஸ்லிம்கள் வந்தே மாதரம் பாடலாமா கூடாதா என்ற கோணத்தில் இந்தக் கட்டுரை ஆராயவில்லை. இந்தப் பிரச்சினையும் விரைவில் உச்சநீதிமன்றத்தின் பார்வைக்குப் போகும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.
2. மேற்கோள்கள் விக்கிபீடியா, அரசமைப்புச் சட்டம், 1947ஆம் ஆண்டின் அரசமைப்புச் சட்டப் பேரவை விவாத ஆவணங்கள், ஆகியவற்றிலிருந்து எடுத்தாளப்பட்டுள்ளன.



Saturday, 3 August 2013

படித்ததில் பிடித்தது - கனவு ஆசிரியர்


ஆசிரியர்கள் ஏன் இப்படி இருக்கிறார்கள்? கல்வி ஏன் இப்படியாகி விட்டது? என்ற புலம்பல்களின் பின்னணியில் நாம் தொடர்ந்து ஆசிரியர்களை மட்டுமே எவ்வளவு காலத்திற்குக் குறை சொல்லிக் கொண்டிருக்க முடியும்? ... ஒரு ஆசிரியர் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதை ஒரு பாடப்புத்தக வடிவில் சொல்லாமல் கொஞ்சம் இலக்கிய ரசனையோடும் சமூகப் பார்வையோடும் ஒரு புத்தகம் வந்தால் எப்படி இருக்கும் என்ற ஆசையின் விளைவை இந்த நூல்.
- முன்னுரையில் தொகுப்பாசிரியர் க. துளசிதாசன் கூறுவதே இந்த நூலின் அறிமுகத்துக்கும் போதும்.

அசோகமித்திரனில் தொடங்கி, பிரபஞ்சன், பொன்னீலன், தியடோர் பாஸ்கரன், தமிழ்ச்செல்வன், பிரளயன், பாமா, ஞாநி, டிராட்ஸ்கி மருது, எஸ். ராமகிருஷ்ணன், த.வி. வெங்கடேசுவரன், இறையன்பு, பவா செல்லதுரை உள்ளிட்ட பலரின் கட்டுரைகளின் தொகுப்பு இந்நூல்.

* * *

திங்கட்கிழமைதோறும் அரைப்பக்கம் பிஸினஸ் லைன் என்ற தினப் பத்திரிகையில் எட்டு பிரமுகர்களைக் கட்டம் கட்டிய அமைப்பில் சில கேள்விகளைக் கேட்கிறார்கள். அதில், உங்கள் வாழ்க்கையில் யார் மிக முக்கியமான வழிகாட்டி என நினைக்கிறீர்கள் என்று ஒரு கேள்வி இருக்கிறது. எட்டு பேரில் ஆறு பேர் பள்ளி ஆசிரியர் ஒருவரைத்தான் குறிப்பிடுகிறார்கள்....

அசோகமித்திரன் கூறுவதில் மறுப்பதற்கு ஏதுமில்லை. கனவு ஆசிரியர் என்ற தலைப்பைக் கேட்டதுமே நம் ஒவ்வொருவருக்குமே இதேபோன்ற எண்ணம்தான் தோன்றுகிறது. அதேபோலத்தான் இந்த நூலில் கட்டுரை எழுதிய பலரும் குறிப்பிடுகிறார்கள். பெரும்பாலான கட்டுரைகள் இப்படிப்பட்ட நினைவலைகளாகவே இருக்கின்றன.

தன் பிள்ளை என் குறைவான மார்க் வாங்கினான் என்பதை ஆசிரியரிடம் கேட்கும் உரிமை பெற்றோருக்கு உண்டு. ஆசிரியர்கள் பதில் சொல்லியாக வேண்டும். பதிலளிக்க முடியாதவர்கள் தம் பணியைச் சரியாகச் செய்யத் தவறுகிறார்கள் என்று கருதுகிறது பிரெஞ்சு அரசு. வேலைக்குச் சேர்ந்து விட்டால் 60 வயது வரை எவனும் நம்மை ஆட்ட முடியாது என்கிற கித்தாப்பு பிரெஞ்சு அரசில் இல்லை என்கிறார் பிரபஞ்சன். மற்றபடி பிரபஞ்சனின் கட்டுரை தன் நினைவலைகளைப் பகிர்வதாக இருக்கிறது. 

பிரபஞ்சன் ஒரு சம்பவத்தை விவரிக்கிறார். பிரபலப் பள்ளி ஒன்றில் தன் சிநேகிதியுடன் அவரது குழந்தையைச் சேர்க்கச் செல்கிறார். என்ன படித்திருக்கிறீர்கள் என்று பிரின்சிபல் கேட்க, பட்டதாரி சிநேகிதி, பத்தாம் வகுப்புவரை படித்ததாகச் சொல்கிறார். பட்டதாரிகளின் குழந்தைகளுக்கு மட்டுமே இடம் உண்டு என்கிறார் பிரின்சிபல். நான் எழுத்தாளன், இந்தப் பையனுக்கு நீங்கள் சீட் தரவில்லை என்றால் அதை எழுதி உலகத்தின்முன் கொண்டு செல்வேன் என்கிறார் பிரபஞ்சன். பையனுக்கு சீட் கிடைத்து விட்டது. 

பிரபல தனியார் பள்ளிகளின் அவலநிலையைச் சுட்டுவதற்காக எழுதப்பட்ட இந்தச்சம்பவம், என்ன சொல்ல வருகிறது? மறுக்கப்படுகிற ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் பிரபஞ்சன் ஆதரவாக வருவாரா அல்லது பிரபலத்தை அழைத்துச்செல்ல வேண்டுமா? பள்ளியின் பெயரையும் சுட்டி தோலையுரித்திருக்க வேண்டும் அல்லவா ஒரு எழுத்தாளர்?

மாணவர்களை அடிப்பது குறித்தும், ஆசிரியர்களின் சாதிப் பார்வைகளையும் அலசுகிறது தியடோர் பாஸ்கரனின் சுருக்கமான கட்டுரை. அவருடைய பெற்றோர் இருவருமே ஆசிரியர்கள். இவரும் தன் ஆசிரியர்கள் பற்றிய சில நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொள்கிறார்.

கட்டுரைகளை அனுப்புமாறு அனைவருக்கும் கடிதம் எழுதிய தொகுப்பாசிரியர், கட்டுரைகளை கடித வடிவில் அனுப்புமாறு கூறியிருப்பார் போலத் தெரிகிறது. சில கட்டுரைகள் கடித வடிவில் உள்ளன. ஆனால் துவக்கம் கடித வடிவிலும் போகப்போக கட்டுரையாகவும் மாறி பெருத்த ஏமாற்றத்தை அளிக்கின்றன. குறிப்பாக, இந்திய ஆட்சிப்பணித்துறையைச் சேர்ந்த ஆர் பாலகிருஷ்ணன், இறையன்பு ஆகியோரின் கடிதக் கட்டுரைகள் உபதேச நடையில் உயிர்ப்பின்றி இருக்கின்றன. தமிழ்நாடு அறிவியல் இயக்கத்தின் தலைவராக இருந்த, ஆசிரியப் பணி புரிந்த ச. மாடசாமியின் 3 கடிதங்களும் மேற்கண்ட வகையாகவே இருக்கின்றன.

பேராசிரியர் இரத்தின நடராசனின் நடை இரத்தினச் சுருக்கமான நடை. பட்டுப் பட்டென்று சின்னச்சின்ன வாக்கியங்களில் நினைவுகளைப் பகிர்கிறார். இறுதியில், நல்ல ஆசிரியருக்கான பத்து அம்சங்களை முன்வைத்திருக்கிறார். பிரளயனும் தன் நினைவலைகளைப் பகிர்கிறார் என்றாலும் சுவையான நடையில் சம்பவங்களை விவரிக்கிறார். 

பாமாவின் கடிதக் கட்டுரையும் முன்சொன்ன ரகமாக, கடிதமாகத் துவங்கி கட்டுரையாக முடிகிறது. முழுக்க முழுக்க தன் நினைவுப் பதிவுகளைக் கொண்டது. எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் கட்டுரையும் கடிதமாக இருக்கிறது. உபதேசங்களின் குவியல். டிராட்ஸ்கி மருதுவின் சுருக்கமான கட்டுரையும் நினைவுகளைப் பகிர்கிறது. தலைப்புக்கு நியாயம் சேர்க்கவில்லை. 

நான் பள்ளி ஆசிரியனாக இருந்தால் என்ற தலைப்பில் எழுதியிருக்கிறார் ஞாநி. முத்தாய்ப்பான வரிகள் - ஆசிரியன் வேலை அறிவாளியை உருவாக்குவது அல்ல. நல்ல மனிதனை உருவாக்குவது. ... என் மகனின் பள்ளித் தலைமையசிரியர் சகுந்தலா சொல்வார். தினமும் ஒரு குழந்தை ஸ்கூலுக்குப் போகணுமேன்னு அழறது. அப்படி இல்லாம, ஸ்கூல் முடியச்ச அய்யோ வீட்டுக்குப் போகணுமேன்னு அது அழுதாத்தான் அது நல்ல ஸ்கூல்.அப்படிப்பட்ட ஒரு பள்ளியை உருவாக்கும் ஆசிரியர்களில் ஒருவராகவே நான் இருக்க விரும்புவேன்.

த.வி. வெங்கடேசுவரன் கட்டுரை தன் கணித ஆசிரியர் சங்கரனைக் குறித்தது. கசப்பு எனக் கருதப்படும் கணிதத்தை எவ்வாறு சுவையாகக் கற்றுக்கொடுத்தார் என்று உதாரணத்தோடு விளக்குகிறார். சங்கரன் என்னும் வித்தியாசமான, புரட்சிகரமான ஆசிரியரை அறிமுகம் செய்கிறார்.

கீரனூர் ஜாகிர் ராஜா, பவா. செல்லத்துரை ஆகியோரின் கட்டுரைகளும் தன் ஆசிரியர்களின் நினைவலைகளைத் தாங்கியிருக்கிறது. க. துளசிதாசன் கட்டுரை, ஏதொவொரு சொற்பொழிவின் சுருக்கமாகத் தோன்றுகிறது. 

கடைசியாக இடம்பெற்றுள்ளது ஆபிரகாம் லிங்கன் தன் மகனின் பள்ளித் தலைமையாசிரியருக்கு எழுதிய கடிதம். இது வலையுலகில் ஏற்கெனவே பலரால் பகிரப்பட்ட கடிதம். அதைப்பற்றித் தனியாகக் கூறத்தேவையில்லை.

இந்நூலின் மிகச்சிறப்பான கட்டுரைகள் என்றால் மூன்றைக் குறிப்பிடுவேன். மூன்றாம் இடம் பெறுகிற கட்டுரை ஆயிஷா இரா. நடராசனின் கட்டுரை. தன் அனுபவங்களைப் பகிர்கிற இவர், புத்தாக்க முறையில் கற்பித்த ஆசிரியர்களின் வழிகள் பலவற்றை உதாரணங்களாகச் சுட்டுகிறார். வாசிப்புச் சுவாரஸ்யத்துடன் தகவல் களஞ்சியமாகவும் திகழ்கிறது.

இரண்டாமிடத்தில் ச. தமிழ்ச்செல்வனின் கட்டுரை. இதைப்பற்றி விவரமாகச் சொல்லப் போவதில்லை. அப்புறம் யாரும் வாங்கிப் படிக்க மாட்டீர்கள். முத்தாய்ப்பாக இவர் சொன்னது வரலாற்றுக்கும், சமூகத்தின் அன்றாட நிகழ்வுகளுக்கும் மாணவர்களுக்கும் இடையில் ஒரு பாலமாக பாடத்திட்டம் என்னும் மேடையில் நின்று பேசுகிறவர் என் கனவு ஆசிரியர்.

ஆகச் சிறந்ததாகக் கருதும் கட்டுரையாசிரியர் பொன்னீலன். இவரது கட்டுரையைப் பற்றியும் நான் இங்கே எழுதப் போவதில்லை. பதிப்பகத்தாரிடம் அனுமதி பெற்று முழுக் கட்டுரையையும் தனிப்பதிவாக வெளியிட யோசித்திருக்கிறேன். அனுமதி கிடைத்தால் வெளியிடுவேன்

* * *

கடித வடிவிலான பலரின் கட்டுரைகள் எனக்கு ஏமாற்றம் என்று குறிப்பிட்டதை நீங்கள் பொருட்படுத்தத் தேவையில்லை. நான் தீவிர வாசகன் மட்டுமல்ல, நூல்களை வடிவமைப்பதையும் செம்மைப்படுத்துவதையுமே வாழ்க்கைத் தொழிலாகக் கொண்டவன். எனவே எந்த நூலிலும் அதன் வடிவக் குறைகள் சட்டென என் கண்ணில்படும். எனவே, எனக்குக் குறைகளாகத் தோன்றுகிற நடைகள் உங்களுக்கும் குறைகளாகத் தோன்ற வேண்டும் என்பதில்லை. 

வாத்தியார் பிள்ளை மக்கு, கண்ணை மட்டும் விட்டுவைத்து விட்டு தோலை உரித்து விடுங்கள்... என்பது போன்ற வழக்குகள் நூலெங்கும் பரவிக்கிடக்கின்றன. எழுதியவர்கள் பெரும்பாலும் என்னைவிட மூத்தவர்கள் என்பதால் இதைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. கண்ணை மட்டும் விட்டுட்டு தோலை உரிங்க... ஏன்னு கேக்க மாட்டேன்” – ஆசிரியராக இருந்த என் அப்பாவின் பொறுப்பில் மாணவனை விடவந்த பெற்றோர் ஒவ்வொருவரும் கூறிய வாசகம் இது. இன்றைய பெற்றோருக்கும் மாணவர்களுக்கும் அறிமுகம் இல்லாத வசனம் இது.

இந்நூல் ஆசிரியர்களுக்கு மட்டுமானதல்ல, பெற்றோருக்கும் பயன்தரக்கூடியது. நூலை வாசிக்க வாசிக்க, ஒவ்வொருவரும் தன் ஆசிரியர்கள், பள்ளி அனுபவங்கள், வாங்கிய அடிகள், வகுப்பறைச் சம்பவங்கள், சக நண்பர்கள் பற்றிய உங்கள் அனுபவங்களும் இணையாக மனதுக்குள் ஓடுவதை உணர்வீர்கள். உங்கள் கடந்த காலத்தை மறுபடி வாழ்ந்து பார்ப்பீர்கள். நீங்கள் அறியாமலே உங்கள் இதழ்களில் புன்னகை நெளிவதை உணர்வீர்கள். அந்த அனுபவத்துக்காகவும் இதைப் படிக்கலாம்.

கனவு ஆசிரியர், க. துளசிதாசன், பாரதி புத்தகாலயம், 421 அண்ணா சாலை, சென்னை-18.
978-93-81908570. ரூ. 90.


(அட்டைப்படத்தில் இடதுபுறம் ஆசிரியர் மாணவரை அணைத்திருக்கும் முகப்புப்படம் இணையத்தில் கிடைத்தது, பழைய அட்டை போலும். வலப்புறம் தெரியும் அட்டைப்படம் என்னிடம் இருப்பது, புதிய பதிப்பு எனத் தோன்றுகிறது.)